Date

Het was vol in het café op de hoek. Ik kon met moeite een plaatsje vinden. Uiteindelijk schoof ik aan bij een man die al klagend zijn laatste centen aan het tellen was. “Het wordt allemaal ontzettend duur meneer”, liet hij me weten. “Een beetje borrel kan er bijna niet meer af. Ik heb het gevoel van alle kanten te worden geplukt. Onbetaalbare huur of geen huis. Zorg, welke zorg? En de banken meneer, ze vragen meer dan ze geven. De mensheid heeft geen vertrouwen meer in elkaar en wat zei u? Eenheid, wat is dat? Wat moet onze jeugd wel niet denken van 75 jaar vrijheid. De vrijheid waar wij zo voor hebben gevochten. Alles wordt met voeten getreden meneer. Het wordt tijd dat er iemand opstaat die zegt: “als wij nu eens aan uw verwachtingen zouden kunnen voldoen in deze tijd.” “Nou dat moet ik nog zien.”

Is er toch een oplossing?

Ondertussen schoof een vrouw zittend aan een naastgelegen tafeltje familiair bij ons aan. “Excuseert u mij”, zei ze, “dat ik uw gesprek gevolgd heb. Ik heb het gevoel dat de oplossing in mijn handtas zit.” De desbetreffende man en ik keken elkaar aan en daarna naar haar. Na enig gezoek legde ze een kaartje op tafel van de UPF, de blije B, ze zei dat ze lid was en ELC houder. Ze vertelde ons het hele verhaal van de voordelen, de lezingen en de video’s. Ze had alles bekeken op YouTube. Ze zag eruit als een blij mens. “Als jij dat nou ook doet”, zei ze tegen de man “is de kans groot dat je voortaan toch nog je borreltje kan betalen.” Hij stemde er helemaal mee in. Voordat ik vertrok en hij natuurlijk zijn lidmaatschap nog niet had kunnen regelen, heb ik zijn en haar drankjes voor die avond maar betaald voor haar spontane betoog. Toen ik voorbij het raam liep op weg naar huis zag ik twee blije mensen.